Op dit moment staan wij een tijdje stil met onze camper. We verblijven in Bretagne, Frankrijk. Hier passen wij op de dieren van een vrouw die meer dan een maand op vakantie is. Ze heeft in totaal rond de 40 kippen, waarvan 24 kuikens. Ook heeft ze sinds kort een eend met op het moment 7 kuikens. Eentje is jammer genoeg gestorven.

Tijdens het oppassen maak ik behoorlijk wat avonturen mee. Regelmatig loop ik met een mand vol kuikens of heb ik een snel gemaakte sling waar een dier in zit.

In deze series blogposts vertel ik de verhalen van het oppassen.

Het verhaal van de mysterieuze kuikens

Een avond liep ik langs de kippen om de hokken te sluiten. Ik hoorde een gepiep maar kon het niet plaatsen. Vervolgens zag ik voor een van de hokken een kuikentje liggen. Het had een enorme wond op het kopje en zag er dood uit dus ik pakte het op zodat ik het kon begraven. Echter, bij aanraking begon het te bewegen! Ik raakte in paniek. Direct wist ik dat het beestje geen kans had en dit niet zou overleven. Maar hoe kon ik het verlossen van de pijn? Ik rende naar huis en riep iedereen erbij. Gelukkig had een familielid het beestje geholpen met een snelle dood.

Vervolgens liep ik terug naar de kippenkooien en hoorde nog steeds gepiep. Maar waar kwam het vandaan? Ik liep de tuin rond maar ik kon niets vinden. Bij het sluiten van de hokken merk ik op dat één kip, die aan het broeden was, niet op haar normale plek zat. Dit was vreemd, omdat de rest van de kippen al lang terug thuis waren. Later besefte ik mij dat deze kip waarschijnlijk is gegrepen door een vos of zwerfhond. Haar eieren waren die dag net uitgekomen.

De ochtend erna hoorde ik weer gepiep. Dit keer had ik Vicky de hond bij me. Zij reageerde ook op het gepiep en ging op zoektocht. Dankzij Vicky vonden we een kuikentje, volledig alleen. Zonder mama bij zich. Het zag er pasgeboren uit. Ik pakte het op en nam het mee naar huis. Snel construeerde ik een kraammandje voor het kuiken en zorgde ervoor dat geen van de katten erbij konden. Na een paar uur krijgt het kuiken de naam Sybil.

In de middag liep ik weer door de tuin en vond ik wéér een kuiken. Wéér helemaal alleen! Deze stopte ik samen met de andere in de mand om aan te sterken.

Die nacht, wanneer het donker werd, probeerde ik de kuikens terug te zetten bij een van de andere mama kippen. Het leek op dat moment te lukken. Maar de volgende dag zag ik dat het tweede kuiken de nacht niet had overleefd… Het was toch te zwak.

Het eerste kuiken was nog wel levendig, maar volgde de nieuwe mama niet. Dus dat zou ook niets worden… Weer houd ik het kuiken een dag in de mand om aan te sterken.

De volgende nacht stopte ik het onder een andere mama kip. Die kip had jongere kuikens, van ongeveer dezelfde leeftijd als het weesje. De mama kip heeft het nieuwe kuiken geaccepteerd en Sybil volgt de nieuwe mama. Succes!

Laatste woorden

Elke keer als er een kuiken, of ander dier, overlijdt, heb ik het moeilijk. Daarom ben ik extra blij dat dit kuiken wel een tweede kans heeft gekregen. De twee dode kuikens heb ik op een mooi plekje in de tuin begraven.